NEWS NEWS ARCHIWUM ZESPÓŁ BIOGRAFIA DAVE GAHAN MARTIN L. GORE ANDY FLETCHER ALAN WILDER VINCE CLARKE EKIPA DYSKOGRAFIA ALBUMY SINGLE VIDEO TELEDYSKI SOLO GALERIA ZESPÓŁ KONCERTOWE FANI TEKSTY ORYGINALNE POLSKIE FANI GALERIA ARTYKUŁY ZLOTY FAN-ZINY ARCHIWUM WYWIADY ARTYKUŁY KONCERTY MODEFILES SPRZĘT DOWNLOAD RADIO RMF DM STRONA KONTAKT LINKI KSIĘGA GOŚCI KONKURS MAPA STRONY CREDITS ARCHIWUM - WYWIADY Czwarty wymiar - wywiad z Andy Fletcherem  Paweł Piotrowicz - Onet (16.03.2009) W przypadku tego zespołu wyrok jest oczywisty – cokolwiek nagrajÄ i tak sÄ skazani na sukces. Na szczęście muzyka nadal bawi ich tak jak dwadzieścia lat temu. A moĹźe nawet jeszcze bardziej... "Sounds of the Universe" to juĹź 12. album w karierze Depeche Mode. Następczyni krÄ Ĺźka "Playing The Angel" (2005) ukaĹźe się 20 kwietnia i przyniesie trzynaście utworĂłw, z ktĂłrych dziesięć skomponował lider zespołu Martin Gore, a trzy – wokalista Dave Gahan. Album pojawi się w sprzedaĹźy w czterech wersjach – podstawowej, winylowej, rozszerzonej o DVD oraz w przepastnym zestawie, zawierajÄ cym między innymi trzy płyty CD z piosenkami bonusowymi, remixami i wersjami demo, DVD z filmami dokumentalnymi i caĹ‚Ä płytę w wersji DTS 5.1 surround sound. To nie koniec atrakcji – 23 maja jednym z przystankĂłw startujÄ cej wkrĂłtce trasy "Tour of the Universe" będzie warszawski stadion Gwardii. Jak prezentuje się nowa płyta Depeche Mode? Po jednym przesłuchaniu w siedzibie EMI Music Polska moĹźemy powiedzieć, Ĺźe na pewno róşnorodnie, nowocześnie, ale z silnym odniesieniem do lat 80. Całość brzmi łagodniej niĹź "Playing The Angel". Wielkie wraĹźenie robiÄ produkcja i przestrzenne aranĹźacje, ktĂłre sprawiajÄ , Ĺźe słuchacz faktycznie odnosi momentami wraĹźenie obcowania z dĹşwiękami stworzonymi gdzieś we wszechświecie. Ale spokojnie, to nadal przede wszystkim wysokiej klasy muzyka pop, doprawiona tym razem wyjÄ tkowo oryginalnÄ elektronikÄ i bardzo charakterystycznymi beatami. Brawa naleĹźÄ się teĹź Gahanowi, ktĂłry przechodzi wokalnie sam siebie, wkładajÄ c w kaĹźdy utwĂłr tyle pasji i serca, jak chyba jeszcze nigdy dotÄ d. O powstawaniu "Sounds of the Universe", przygotowaniach do trasy i atmosferze w grupie rozmawialiśmy z klawiszowcem Andy Fletcherem. Tytuł "Sounds of the Universe" zobowiÄ zuje – czy podczas pracy nad tÄ płytÄ zastanowiłeś się choć raz, jakiej muzyki mogłyby słuchać istoty zamieszkujÄ ce inne planety? ANDY FLETCHER: [śmiech]. Nie, ale to bardzo dobre pytanie! Najpierw musiałbym wyobrazić sobie samych kosmitĂłw, a dopiero potem przypasować do nich muzykę. Jestem pewien, Ĺźe oni gdzieś w kosmosie sÄ , ale nie majÄ c na ten temat Ĺźadnej wiedzy, nie potrafię odnieść ich do Ĺźadnych konkretnych dĹşwiękĂłw. Nawet nie wiem, czy w ogĂłle czegoś słuchajÄ . Ma nadzieję, Ĺźe po zapoznaniu się z "Sounds of the Universe" nie chcieliby nas wszystkich zdezintegrować [śmiech]. Dlaczego więc wybraliście taki tytuł? Świetnie brzmi. A idÄ c kosmologicznym tokiem myślenia, oddaje wielowymiarowÄ naturę piosenek – wszechświat prawdopodobnie teĹź nie jest tylko trĂłjwymiarowy. Co było największym wyzwaniem podczas pracy? Stworzenie płyty, ktĂłra idzie z duchem czasu i jest nowoczesna, mimo Ĺźe w znacznym stopniu oparta na brzmieniu starych instrumentĂłw. Ale tak naprawdę, gdy nagrywasz dwunastÄ płytę Depeche Mode, nie masz przed sobÄ aĹź tylu wyzwań i tym bardziej kłopotĂłw. Wszystko poszło gładko, niemal bezproblemowo. Zwłaszcza Ĺźe tym razem mogliśmy wybierać spośrĂłd dwudziestu czterech piosenek. Martin napisał dwadzieścia, a Dave cztery. Bardzo przy pracy pomĂłgł nam teĹź producent Ben Hillier. To była prawdopodobnie najłatwiejsza płyta, jakÄ zrobiliśmy. MoĹźe poza "Wrong", przy ktĂłrym się sporo napociliśmy. Ale teĹź chyba najbardziej dopieszczona brzmieniowo – umieściliście na niej wyjÄ tkowo duĹźo smaczkĂłw i drugoplanowych elementĂłw. Takie było od poczÄ tku wasze zamierzenie czy moĹźe zaczęliście eksperymentować w studiu? Zawsze staramy się kończyć pisanie piosenek przed wejściem do studia, by mieć więcej czasu na obranie właściwego kierunku i stworzenie odpowiedniego brzmienia i atmosfery. Wiedzieliśmy, czego chcemy, choć efekty niekiedy przerastały nasze oczekiwania. Mieliśmy w karierze trudne płyty, ktĂłre rĂłwnieĹź wypadały dobrze, ale w tym przypadku naprawdę poszło nam to zadziwiajÄ co gładko. To było bardzo pozytywne doświadczenie, ktĂłrego wynikiem jest płyta od poczÄ tku do końca znakomita. Przynajmniej moim zdaniem. O nowej pasji Martina Gore’a do starych analogowych syntezatorĂłw krÄ ĹźÄ legendy. SkÄ d się to u niego wzięło? To całkiem proste - gdy trzy i pół roku temu rzucił picie, musiał znaleźć jakieś inne uzaleĹźnienie [śmiech]. Trafiło akurat na analogowe syntezatory, automaty perkusyjne i gitarowe efekty. W pewnym momencie tak się rozszalał, Ĺźe paczki z Ebay zaczęły się pojawiać w studiu niemal codziennie. Nie powiem, sprawdzanie, co jest w środku i przede wszystkim odpalanie sprzętu było zajęciem niezwykle inspirujÄ cym. Gdyby nie ta pasja, album na pewno brzmiałby inaczej. Trochę inaczej brzmi głos Dave'a, ktĂłry sprawia wraĹźenie bardziej niĹź w przeszłości zaangaĹźowanego w to, o czym śpiewa. Sam do tego dojrzał? A moĹźe miałeś na niego z Martinem jakiś wpływ? Największy wpływ na niego miał Ben, ktĂłry dawał mu bardzo wiele wskazĂłwek na temat tego, w jaki sposĂłb podejść do poszczegĂłlnych utworĂłw i jak je zaśpiewać. Ale masz rację, Dave brzmi teraz fenomenalnie. Bardzo ciężko na to pracował. Nie mam tu na myśli tylko konkretnych partii wokalnych, ale takĹźe ćwiczenia. Mocno się pod tym względem poprawił. To wspaniale, Ĺźe moĹźe iść do przodu takĹźe na dwunastej płycie. Wspomniałeś o dwudziestu czterech nagranych utworach. Ciężko było pozbyć się prawie połowy? Nagraliśmy jedynie dziewiętnaście z nich. Było trochę ciężko, bo kaĹźdy z tych kawałkĂłw, ktĂłry odpadł, z powodzeniem mĂłgłby trafić na podstawowÄ wersję albumu. Umieścimy je na edycji specjalnej, więc nic się nie zmarnuje. Nie mieliśmy za to Ĺźadnych problemĂłw z singlem. Od samego poczÄ tku to "Wrong" było naszym typem. Wybraliście juĹź jego następcę? Mamy z tym drobny kłopot. Jest tyle moĹźliwości, Ĺźe ciÄ gle się zastanawiamy. Przypuszczam, Ĺźe będzie to albo "Fragile Tension", albo "Hole To Feed", albo "In Sympathy". Czas pokaĹźe. Przypuszczam, Ĺźe jeszcze większym wyzwaniem dla zespołu z takim dorobkiem jest ułoĹźenie koncertowej setlisty... Uwierz mi, Ĺźe moĹźe od tego naprawdę rozboleć głowa... Tym bardziej Ĺźe "Sounds of the Universe" jest pierwszÄ płytÄ Depeche Mode, z ktĂłrej tak naprawdę kaĹźdy utwĂłr nadaje się do prezentacji na Ĺźywo. Na poprzednich albumach znajdowały się takĹźe piosenki, ktĂłre w takim wydaniu mocno by straciły. W kaĹźdym razie wybierzemy około sześciu nowych utworĂłw. Więcej na pewno nie, fani by nam tego pewnie nie darowali. W przyszły poniedziałek [16 marca; rozmowa odbyła się w czwartek, 12 marca – przyp. Onet.pl] rozpoczynamy w Stanach prĂłby, więc wszystko się wyjaśni. Wspomniałeś o fanach... Czy wyjÄ tkowy status Depeche Mode kiedykolwiek was ograniczał? Na zasadzie, Ĺźe nie moĹźecie czegoś zrobić, bo oni tego nie zaakceptujÄ . Nigdy. Gdyby tak się stało, nie byłoby sensu pchać tego wĂłzka. To właśnie nasi fani dajÄ nam wolność nagrywania dokładnie takiej muzyki, jakÄ chcemy. DarzÄ nas bezgranicznym zaufaniem. A my rewanĹźujemy się im, zupełnie nie patrzÄ c na to, jakie sÄ ich oczekiwania. A przejmujecie się krytykÄ ? Jesteśmy zahartowani. Przez te wszystkie lata, zwłaszcza dwie dekady temu, tyle razy wieszano na nas psy, Ĺźe naprawdę na to nie patrzymy. Kiedyś krytykowano nas dla zasady, jako zespół kojarzony ze scenÄ elektronicznÄ . W latach 90. ci sami krytycy, najczęściej rockowi, zaczęli nas chwalić. Czym tu się więc przejmować? Mamy swojÄ pozycję, mamy najbardziej oddanych i zaangaĹźowanych fanĂłw na świecie, mamy teĹź i przeciwnikĂłw. Jedni nas kochajÄ , inni nienawidzÄ . Najgorzej by było, gdyby ludzie po prostu nie zwracali na nas uwagi. Przynajmniej jesteśmy jacyś. Często się ciebie przedstawia jako osobę, ktĂłra trzyma Dave'a i Martina w ryzach, nie pozwalajÄ c im na Ĺźadne kłótnie. Tak jest naprawdę? AleĹź oni w ogĂłle się nie kłócÄ . Kiedyś zdarzały się złe momenty, ale to juĹź przeszłość. Jesteśmy jak jedna rodzina, a nasze relacje sÄ bardzo braterskie. Atmosfera jest świetna. [W tym momencie w słuchawce odzywa się sympatyczny głos pana z angielskiego oddziału EMI, ktĂłry mĂłwi: "Ostatnie pytanie"] Jesteś jedynym członkiem Depeche Mode, ktĂłry nigdy nie napisał Ĺźadnej piosenki. Nie jest to dla ciebie frustrujÄ ce? W Ĺźaden sposĂłb. W kaĹźdym zespole sÄ osoby trzymajÄ ce się bardziej z boku, zachowujÄ ce mniej spektakularnie, ale majÄ ce swojÄ rolę do odegrania. Wszystko musi być podporzÄ dkowane dobru takiej grupy. Zwróć teĹź uwagę, Ĺźe nie jestem Ĺźadnym wyjÄ tkiem, gdyĹź 90-95 procent muzykĂłw w ogĂłle nie para się komponowaniem. Dla mnie to teĹź byłoby bardzo trudne. Wolę pisać inne rzeczy – na przykład listy, wiadomości dla fanĂłw czy oświadczenia. Lubię swojÄ pozycję i na szczęście pracuję z wyjÄ tkowo utalentowanymi ludĹşmi, ktĂłrzy sÄ wybitnymi autorami i kompozytorami. Dziękuję za rozmowę.
	Copyright © 2005-2024 Modern Mode Realizacja : DIALNET strona główna /  news /  zespół /  dyskografia /  galeria /  teksty /  fani /  archiwum /  strona