NEWS NEWS ARCHIWUM ZESPÓŁ BIOGRAFIA DAVE GAHAN MARTIN L. GORE ANDY FLETCHER ALAN WILDER VINCE CLARKE EKIPA DYSKOGRAFIA ALBUMY SINGLE VIDEO TELEDYSKI SOLO GALERIA ZESPÓŁ KONCERTOWE FANI TEKSTY ORYGINALNE POLSKIE FANI GALERIA ARTYKUŁY ZLOTY FAN-ZINY ARCHIWUM WYWIADY ARTYKUŁY KONCERTY MODEFILES SPRZĘT DOWNLOAD RADIO RMF DM STRONA KONTAKT LINKI KSIĘGA GOŚCI KONKURS MAPA STRONY CREDITS ARCHIWUM - WYWIADY Zabawy anielskie  Lajf (numer 32, grudzień 2005) Kiedyś Ziemia dzieliła się na Depeszy i ich przeciwnikĂłw. Choć dziś młodzieĹź ma innych idoli (we love you, Snoop), świat od ćwierć wieku nie zna bardziej kultowego zespołu ani albumu lepszego niĹź „Violator”. DM właśnie wydali kolejny krÄ Ĺźek (płyta numeru LAIF Special), co było znakomitym pretekstem do rozmowy ze świętÄ trĂłjcÄ – wokalistÄ Davidem Gahanem (D), klawiszowcem Andrew „Fletchem” Fletcherem (F) i gitarzysto-klawiszowcem, Martinem L. Gorem. Ciężko było zabrać się do pracy po czterech latach przerwy? M: Taa, zawsze jest ciężko. Robienie albumu to kupa roboty. SprĂłbuj napisać i nagrać 11 piosenek (śmiech). F: Po pierwsze, to oznacza wyrwanie z pięknego i poukładanego Ĺźycia. Po drugie – zawsze istniejÄ obawy, czy jeszcze potrafimy nagrać coś świeĹźego i ekscytujÄ cego. No i czy damy znĂłw radę jeĹşdzić przez rok po świecie. Przed sesjÄ udzielaliście się indywidualnie, nagrywajÄ c albumy (Dave: „Paper Monsters”, Martin: „Counterfeit²” – przyp. red.) lub prowadzÄ c wytwĂłrnię (Fletch: Toast Hawaii). Jak się znowu pracowało w zespole? F: Znakomicie! Fajnie być sobie samemu szefem, sporo się dzięki tym doświadczeniom nauczyliśmy, ale to tylko pomogło we wspĂłlnym nagrywaniu. Kiedy rozpoczęliście prace nad „Playing The Angel”? F: Martin i Dave komponowali tracki przez kilka miesięcy, a w styczniu w Kalifornii wystartowaliśmy z sesjÄ nagraniowÄ . Wszystkie kawałki mocno pozmienialiśmy. W pięć tygodni zarejestrowaliśmy 11 utworĂłw, co było depechemode’owym rekordem świata (śmiech). KaĹźdy z nas mieszka w innym mieście, więc nagrywaliśmy i w Santa Barbara, i w Londynie, i w Nowym Jorku. Tak, Ĺźeby nikt nie był poszkodowany. Wszyscy mamy rodziny... DuĹźo rozmawialiście przed sesjÄ o albumie? F: Nigdy tego nie robimy. Wszystko dzieje się samo. Brzmienie wyklarowało się po paru tygodniach. UciekajÄ c do „cyfrowości” ostatnich płyt, oparliśmy je na syntezatorach i gitarach – jak na poczÄ tku DM. W sumie nie wiem, dlaczego podÄ Ĺźyliśmy w tym kierunku. Wyszło naturalnie. Produkował nas Ben Hiller, ktĂłry lubi takie klimaty. Jak na niego trafiliście? A: Producenta tradycyjnie szukał Danny Miller (ktĂłry od zawsze pracuje z zespołem – przyp. red.). Spotkaliśmy się z paroma, ale Ben był najlepszy. Młody, dynamiczny, głodny sukcesu. Choć ani on nigdy nie zajmował się muzykÄ , jakÄ gramy, ani my nie jesteśmy fanami artystĂłw, ktĂłrymi się zajmował (m.in. Blur i Dovesm – przyp. red.). Nasi poprzedni producenci, Tim Simenon i Mark Bell, kochali DM. Ben nas tylko lubił i na tworzenie „Playing The Angel” nie patrzył przez pryzmat poprzednich albumĂłw. M: Potrzebowaliśmy kogoś, kto by pilnował całości i mĂłwił, czy podÄ Ĺźamy w dobrym kierunku. Szefa lub dyrektora. W sumie nie wiedzieliśmy dokładnie, jaka ma być jego rola. Pierwsza sesja z nowym producentem to krok w próşnię. Nie wiedzieliśmy, co nas czeka. A: Powiedzieliśmy mu po prostu: „To sÄ utwory. Sprawmy, by zabrzmiały!”. M: I zabrzmiały! Nie spodziewaliśmy się, Ĺźe Ben tak siedzi w elektronice – jego poprzednie zespoły z niej nie korzystały. Okazało się, Ĺźe co dzień szaleje po necie, wyszukujÄ c analogowe syntezatory. Przywitał nas caĹ‚Ä masÄ tego sprzętu, co pomogło odnaleźć brzmienie albumu. A: Jesteśmy bardzo zadowoleni i przebiegu pracy, i z efektu końcowego. Ben Hiller jako producent jest… M: WyjÄ tkowo spokojnÄ osobÄ . Roztacza wokół siebie specyficznÄ aurę. Myślę, Ĺźe to bardzo nam pomagało. Często jego zachowania „uzdrawiały” atmosferę w studiu. F: Jest z natury bardzo dobrym człowiekiem i osobÄ , ktĂłra potrafi słuchać. Rozmawiał z kaĹźdym z nas, a sugestie i oczekiwania sklejał w jedno. Jest teĹź mistrzem prowadzenia instrumentĂłw. Kłóciliście się o jakieś kompozycje? D: Nie wydaje mi się. Ben pracuje w szybkim tempie. Energia unosiła się w całym studiu. Miał swĂłj koncept na album, perfekcyjnie zaplanował pracę, jego zapał udzielał się nam wszystkim. Pracowaliśmy w komfortowych warunkach, o kłótniach nie mogło być mowy. Czy ktoś jeszcze uczestniczył w nagrywaniu albumu? F: Programiści: Dave McCracken, ktĂłry pracował m.in. z Ianem Brownem, i Rick Morris. Poza nimi nikt nam nie pomagał. Nie zatrudniliśmy Ĺźadnych muzykĂłw. PomĂłwmy dla odmiany trochę o tekstach. Jest jakiś motyw przewodni? M: Ludzi dysfunkcyjni… Ĺťartuję. Ale większość naszych tekstĂłw dotyka tematĂłw, ktĂłre nie sÄ nie sÄ charakterystyczne dla popowych kawałkĂłw. Powiedzmy, bĂłl i cierpienie w róşnych ujęciach (śmiech). Serio, chyba nigdy chyba nie nagraliśmy tak mrocznej płyty. A skÄ d się wziÄ Ĺ‚ tytuł „Playing The Angel”? M: Cztery utwory traktujÄ o aniołach, a w kawałku „The Darkest Star” słowa „Playing The Angel” sÄ częściÄ tekstu. Wydało nam się naturalne, Ĺźe właśnie tak powinniśmy nazwać nasz krÄ Ĺźek. Czy tytuł albumu oddaje zawartość tekstowÄ całości? D: Nie wydaje mi się. Jest tak jak mĂłwił Martin. Czasem szukajÄ c dobrego tytułu dla płyty grzebiesz w tekstach i nagle znajdujesz tę jednÄ frazę, ktĂłra pasuje do całości, choć nie musi to wcale oznaczać, Ĺźe oddaje zawartość lirycznÄ całego albumu. Poza tym „Playing The Angel” dobrze brzmi (śmiech). Martin, czy uwaĹźasz, Ĺźe stajesz się lepszym kompozytorem? M: Trudno mi to oceniać. Jestem zadowolony z większości utworĂłw, ktĂłre zrobiłem od 1986 roku. Z płyt bardzo lubię „Ultra” i Exciter”. Mam nadzieję, Ĺźe nasze następne albumy będÄ rĂłwnie dobre. A ty, Dave? MĂłgłbyś powiedzieć o twoich kawałkach? D: Zawsze jak zaczynamy nagrywać „swoje” kawałki, jakoś tak się dzieje, Ĺźe w studiu wychodzÄ z tego po prostu utwory Depeche Mode. No moĹźe „Sufler Well” brzmi po mojemu, ale juĹź „I Want It All” poszedł w zupełnie innym kierunku niĹź sobie to poczÄ tkowo zaplanowałem. Mimo to polubiłem „nowÄ wersję” tego kawałka. Myślę, Ĺźe w pracy zespołowej najwaĹźniejsze jest, Ĺźe bez względu na to, jak róşniÄ się nasze spojrzenia na przygotowywane utwory, zawsze znajdujemy konsensus. Pierwszy singiel promujÄ cy płytę to „Precious”. Powiedzcie coś więcej na temat tego utworu. M: Jestem w trakcie rozwodu. „Precious” opowiada o tym jak moje dzieci muszÄ sobie z tym radzić. Klimatycznie pobrzmiewa country, choć zupełnie niezamierzenie. W rezultacie to bardzo komercyjny kawałek. Choć wydaje mi się, Ĺźe zawsze tworzyliśmy poza mainstreamem, więc niekoniecznie to, co dla nas jest komercyjne, jest komercyjne dla kogoś innego. Jednym z kluczowych kawałkĂłw na płycie jest „John The Revelator”. MoĹźecie powiedzieć coś więcej na jego temat? DG: To był niezły fun. Pracowaliśmy wtedy w Santa Barbara. Martin nagle zaczÄ Ĺ‚ fantazjować na temat pomysłu, jaki zrodził mu się przypadkiem w głowie. Nie wiedzieliśmy, jak to się skończy, ale to było fascynujÄ ce. Na kolejnej sesji zaczęliśmy od tego kawałka i wszyscy się w niego wczuliśmy. Tak powstał „Johnny”. Całkowity spontan. Jak opisalibyście brzmienie albumu komuś, kto go nie słyszał? M: Jest duĹźo szybszy niĹź nasze poprzednie produkcje, bardziej analogowy i opiera się na bitach. Płyta eksperymentalna? F: Nie jestem pewien. Na pewno brzmi inaczej niĹź dwa poprzednie – to powrĂłt do czasĂłw „Black Celebration” albo „Music For The Masses”. D: Tak. Jest inny. Kiedy siedliśmy razem w studio, nawet jeśli fizycznie nie dyskutowaliśmy na ten temat, czuliśmy, Ĺźe przed nami duĹźe wyzwanie. PomĂłgł Ben, poniewaĹź – o czym juĹź wspominaliśmy – nie był nawet fanem muzyki DM. Znał tylko parę piosenek. Mieliśmy nawet pomysł, Ĺźeby dać mu caĹ‚Ä dyskografię zespołu (śmiech). Wiedział, jak chce podejść do tej produkcji i był w tym bardzo konsekwentny. Tego właśnie potrzebowaliśmy! Jesteście zadowoleni z ostatecznego rezultatu? M: Zawsze pod koniec pracy jesteśmy wypaleni, więc trudno powiedzieć, jak dobre jest to, co zrobiliśmy. Słyszeliśmy te piosenki juĹź tyle razy... Potrzeba zazwyczaj kilku miesięcy, Ĺźeby się przekonać. Czujecie, Ĺźe zmierzacie w stronę Albumu Doskonałego? M: Nie wiem. Za kaĹźdym razem, kiedy wypuszczamy płytę, ludzie myślÄ , Ĺźe to juĹź ostatnia. Albo Ĺźe to nasza ostatnia trasa. Fani, na ktĂłrych wpadam, zawsze mĂłwiÄ : „Jestem pewien, Ĺźe to juĹź wasza ostatnia trasa, a nigdy nie zagraliście tej i tej piosenki. Zagrajcie jÄ teraz!”. I nie wiem, czy oni widzÄ coś, o czym ja nie wiem (śmiech). Ale kiedyś mĂłwiliście, Ĺźe „Exciter” moĹźe być waszym ostatnim albumem. D: To duĹźa gĂłra, na ktĂłrÄ wspĂłlnie się wspinamy i to doświadczenie jest częściÄ naszego Ĺźycia. MĂłwiÄ c szczerze, kiedy zaczęliśmy pracę nad tym albumem, a nawet wcześniej, czułem, jakbym miał jakieś... niedokończone interesy. Zrobiliśmy razem kilka bardzo, bardzo dobrych płyt, ale ciÄ gle czujemy, Ĺźe chcemy zrobić jeszcze lepszÄ . DopĂłki będziemy tak czuć, dopĂłty będzie nas to motywowało do działania. F: Po kaĹźdym krÄ Ĺźku myślimy, Ĺźe to moĹźe być ostatni. Tak samo po kaĹźdej trasie... Wyruszyliście juĹź w kolejnÄ … D: TournĂŠe daje mi siłę, napędza mnie. Budzę się i pamiętam wszystko, co zdarzyło się noc wcześniej. Twarze ludzi, to jak się czułem. Chcę dać z siebie to co najlepsze, dopĂłki jeszcze mogę. Chcę wyjść na scenę i się rozerwać, tak to teraz odczuwam. Myślę, Ĺźe to dar – dostałem go za darmo. To niejako mĂłj obowiÄ zek. I na finał: czujecie się dumni ze swoich osiÄ gnięć? D: Tak! Udało nam się zrobić tak wiele przez te 25 lat. Kiedyś myślałem, Ĺźe jeśli miałbym postawić pieniÄ dze na ktĂłrÄ Ĺ› z grup z całego świata, Ĺźe nie przetrwa, to wybrałbym naszÄ . Mamy prawdopodobnie duĹźo więcej wspĂłlnego z takimi grupami jak U2 czy R.E.M., niĹź z grupami, ktĂłre debiutowały razem z nami. Chodzi o długowieczność (śmiech)!
	Copyright © 2005-2024 Modern Mode Realizacja : DIALNET strona główna /  news /  zespół /  dyskografia /  galeria /  teksty /  fani /  archiwum /  strona